Згодна з дадзенай мадэллю, тры тэктонiкi змяняюць адна адну па радыюсу Зямлі: тэктонiка плiтаў, плюм-тэктонiка, тэктонiка ядра (росту). Асноўная ідэя - апусканне халодных лiтасферных пласцiн (фактычна - краёвых асколаў менш магутных падцякаючых літасферных плітаў) у зоне субдукцыi (да межаў верхняй i нiжняй мантыi, да глыбіні прыкладна 670 км) i на нейкi час (недзе 100-400 млн гадоў) - знаходжанне дадзеных пласцінаў у стане стагнацыi (спакою), пакуль не надыходзiць гравiтацыйны калапс, якi выклiкае паглыбленне пласцiны (так званага адмоўнага плюму) да мяжы мантыi i ядра. Узаемадзеянне халодных пласцiнаў са знешнiм ядром выклікае 2 вынікі: ахалоджанне знешняга ядра i знiзыходзячыя вiхры ў ім, якiя выносяць жалеза i нiкель ва ўнутранае ядро, якое разрастаецца. З другога боку, узнiкаюць кампенсуючыя ўзыходзячыя цячэнні на мяжы ядра i мантыi, якія выклiкаюць утварэнне дадатнага плюму, якi імкнецца прарвацца ўверх.